İyi günler Kaşanlı Halkı, bugünkü yazımızda kaşanlı halkının “kabilecilik” kavramından ne anladığını, kabilecilik varsa neden hala bu durumun aşılamadığını, bunun aşılamayışının sebeplerini ve buna sebep olan faktörleri bilgi vermekten ziyade eleştirel yönden sorgulamak istiyoruz; umarım sizler de halkımızın okuma acizliğine yenik düşüp okumamazlık yapmazsınız bu yazımızı. Yazımızı okurken lütfen bencilliğinizi ve düşüncenizi bir kenara bırakın...

Husserl’in dediği gibi “önyargılarınızı, ideolojik ve öznelliğiniz bertaraf ederek sadece konuya yönelin,” böylece halkımızın sorununu daha rahat görebilelim.

Öncelikle;

Kabile ve Kabilecilik nedir? bunu söyleyelim. Kabile, birlikte yaşayan ve genellikle bir sülaleden türeyen insanların bir reisin idaresi altında bulunan ve genellikle de aynı ırktan olan insanlardır. Sonuç itibariyle köy halkımız reislik sistemine son vermiştir. Kendini daha bireysel daha az komülatif olana indirgemiştir yani Kabileciliğe (bencillikten iyidir)... ama bundan 100-150 yıl önce atmi aşireti üzerinde bir reisin olduğu bilinmektedir;

Kabilecilik, aynı kabileden olmak esasıyla, kabilenin çıkarlarını düşünen ve her şey kabile için! mantığıyla hareket eden, kabile çıkarlarını başka normlardan üstün tutan düşünce yapısıdır.

Bunun en temel sebebi de zamanla unutulan birlikteliklerdir, Hegel’in deyimiyle “kendine yabancılaşmadır”. Eskiden ırk için sonra aşiret için sonra kabile için sonra akraba daha sonra ev halkı için ve daha sonra da kendin için bir şeyler yapma telaşına düşersin. İşte halkımızın geldiği son nokta budur. Önyargılar, tutumlar, zamanında yaşanılan kötü hadiseler ayrışmayı peşi sıra sürükleyip getiriyor...

Bunun sonucu uzaklaşarak bireysel düşünüşe yani ÖZGÜR DÜŞÜNCE  denilen lanet şeyin kölesi oluyoruz. Evet, özgür düşünce daha çok ayrışmayı da ardı sıra getirir. Şu bir gerçek, halkımızın çoğu doğu hakkında ne düşünüyorsa aşiretimiz de kendi içinde başka kabileye o gözle bakacak duruma gelmiştir. Tabii aydın fikirli insanlar her zaman var, sözüm meclisten dışarı. Özgür düşünce, birliği zamanla kendi toplu yargılarını söküp atıyor. Şöyle bir örnek vermekle başlamak istiyorum; son yapılan seçimlerde köyümüzden hiç umulmayacak diğer partilere bile oy çıktı ( bunlara hangi sebeplerle oy verildiği bizim araştırma konumuz değil, hatta umrumuzda da değil).

Halk, özgür düşünce ayağına kendi mirasını yok sayacak ve sonraki nesile de kendi asimeleşmişliğinin empoze etme illetinin pençesine düşmüştür. İşte sorun burada başlamaktadır. Halk özgür düşünsün diye yapılmayan, ertelenen, bilinçlendirilmeyen, benliğine yönlendirilmeyen, aciz halktır. Bizim halk “bilinç”lenmeyle “özgür düşünce”yi bir birine karıştırmış durumdadır. Bilinç bir uyanma durumudur. silkinme ve diriliş umududur. Özgür düşüncenin kisvesi altında lütfen bencilliğimize yenik düşmeyelim.

Halkımız için bir şeyler yapmaya çalışanların sonu pek de iyi olmadı doğrusu, “sen de kimsin” veya hemen “kabilesini tutuyor” gibi sözlerle saf dışı bırakılmaya çalışıldı. Bir şeyler yapmaya çalışan kişilere ya milliyetçi ya da “daha aşağı bir gözle” bakıldı. “Sen mi bileceksin!”... İşte kabileciliğin çıkış noktası kendi yakınımızın, akrabamızın sesini bile duymaya tahammül edemeyişimizden kaynaklanıyor.  Herkesin inancına, düşünüş biçimine saygımız sonsuz; ama birlik, fikir ayrışmalarıyla, kabilecilik veya önyargılarla olmaz.

Halkın, dili-dini bellidir.  Her şeyden önce bir insana bakarken önce “insan” diye yaklaşılmalı. Mezhebimizin getirdiği de, bize öğretmeye çalıştığı da bu değil mi? Peki neden hala yozlaşmış değerleri kendi değerlerimizin üstünde tutuyoruz? Neden kabilecilik denen illeti sırtımıza yük edip her konuşmada, her düşüncede vurguluyoruz bunu?

Küresellikle veya uzaklıkla alakası yok bunun, halkımız yeni bir sürecin içine girmiştir. Yalakacılık, bencillik her topluma bulaştığı gibi yavaş yavaş ayaklarımıza kadar gelmeye başlamıştır; umarım yeni nesil bunların farkında olur da insana sadece insan gözüyle bakmayı öğrenir. ( I. BÖLÜM )