Kuşu vurmak için bazen dakikalarca diz kapakları yere konulur, pusuya yatılır ve öylece beklenirdi. Bir kaç kuş için dizlere batan kevan dikenlerini veya diz kapaklarından yırtılan pantolonlar görmezden gelinirdi. Yeni modaydı tek saçmalar...  Sapandı bir zamanlar, kuşların tek korkusu. Herkes kendi çatal(sapan)ının nişan ayarlarını iyi bilirdi. Kimininki kuşun iki santim üzerine, kimininki tam üzerine ayarlanmıştı sanki. İki tür lastik vardı: Et lastiği, serum lastiği. Et lastiğinin kırmızısı ve sarısı vardı. Sertti ve çok zor çekilirdi. Serum lastiği ise alabildiğine çekilirdi. Bazen o kadar kullanımdan sonra lastikler kopma derecesine gelirdi ki onarma yöntemleri belliydi; Bir kaç eldiven heba edilir, az kalınlıkta uzun lastikler yapılırdı. Ve bunlarla kopmak üzere olan asıl lastiğin üzeri sarılırdı ve tedarik için birkaç tane de sapanın tutulan yerine sarılırdı, lazım olduğunda takviye etmek  için... Bu lastikler asıl lastiği sapana bağlamak için de kullanılırdı. Zaten Sapanın yapımı dört elementten oluşurdu: Ateş, su, toprak, hava (!) değil: Sapan, deri, asıl lastik ve eldivenden elde edilen lastiklerdi.

Kuş avlamak için doğru lastiği, doğru taşı, doğru deriyi vs. seçmek lazımdı . Uygun taş seçimi genelde yuvarlaksı, yumurta biçimli; yani fazla çıkıntısı olmayandı, çatal için doğru ağaçtan doğru - düzgün Y biçiminde bir dal parçası,  lastik seçiminde  genelde ne fazla koyu ne de fazla açık renkte olan her zaman sağlam olarak düşünülür ve alınırken lastik çekilip bırakılır iyice kontrol edilirdi. İçine taş koyulan deriden kılıfın iki yanındaki delik yuvarlak olmalı ve deri genelde oval, büyükçe, taşı içine alacak biçimde olmaydı.

Vurulan kuşun ilk önce başı kopartılır,  tüyleri yolunur, derisi yüzülür ve cayır cayır yanan kevan ya da çalı çırpının üzerinde kızartılırdı. Çocuklar genelde temkinliydi böyle durumlarda, yanlarında tuzu eksik etmezlerdi çoğu zaman.

Sonra büyüdü o küçük çocuklar yaşamın değerini anladıklarında bıraktılar bunu, tabii yeni nesillere...