Açılmış çığırdan okula gitme vakti gelmiştir artık... Karın ezilişini hissedersin ayaklarının altında, rüzgarın savurduğu kar, gözünü yaşartır. Bir metre ötesi sis, gaip, muamma... Tek teselli açılan çığırın seni okula götüreceği güvencesidir... Tabiri caizse vızır vızır esen bir rüzgarın savurduğu kar parçasısın artık. Okula gidilir, zilin çalımasını istersin o saatte. Düşlediğin evin sıcak sobası, elektrik varsa televizyonun içindeki eğlence dünyası sana dışarıdaki beyaz dünyayı unutturur bir süreliğine. Zaman gelir zil çalar. Ve yerini iki şeye bırakır; ya dışarıda kalıp kaymak, kartopu oynamak ya da eve gidip sobanın sıcaklığında televizyon keyfi yapmak. Elektrik yoksa birinci seçenek daha cazip gelir ve kaymak için mutfaktan bir sini alınır yüksek bir tepeye gidilirdi. Bazense tahta ve tenekeden yapılan kayaklar da kullanılırdı ama bu yöntem genelde sabahın soğuğunda, karın hala sertliğinde işe yarayacak bir yöntemdi. En iyisi bu az yumuşamış karda kızak veya siniydi. Sininin üzerinde bütün yoğun gün geride bırakılırdı. Her zevkin bir sonu ve bir bedeli vardı. Kayarken altından kayan sini, kıçın karda ıslanmasına sebep olurdu. Evde eli maşalı bir anne vardı o yüzden pantolonu kurutmak için bazen bir ateş yakılır bazen de bir dama çıkılır ve bacaya oturulurdu.

Çoğumuz belki tanık olmadık; kim erkenden damının üzerini küremek için çıksa dışarı mahsur kalan diğer komşu ev halkının kapısının önünü de küreyerek yol açarmış, o derece haddini aşan kar kütleleri oluşurmuş, hala vardır; haberi gelir bazı kışlar... Zaman bu hatırlatır kendini...